Het is weer zover. Kerst. En de eerste tekenen van demotivatie zijn dit jaar erger dan voorheen. Je huilt zoveel, je hart breekt bij elke afspraak die niet lukt, bij het spelletje dat je verliest, bij iets wat niet werkt zoals het hoort. Ik voel je gevoeligheid kraken als een dun laagje ijs dat over je gemoed ligt, de kwetsbaarheid omhelst je van kop tot teen. Er is dan geen doordringen aan. Een jungle van verdriet.
En wij staan aan de zijkant. Gade te slaan. Konden wij maar een maliënkolder voor je weven,
Een ridderpak dat je beschermt voor een wereld waarin je “alles verkeerd lijkt te doen”, waarin het altijd te druk en te veel is, waarin je oceaan van eerlijkheid geen rimpels meer verdragen kan.
Ik neem je in mijn armen, probeer de extra dikke huid te zijn die je mist, je te troosten en toe te fluisteren dat beterschap op komst is. Maar ik weet dat jij zelf een deel van die opdracht hebt uit te voeren. Jij die jezelf een plek in de wereld moet bouwen, maken, bedenken… en soms ook toveren, wanneer de realiteit te koud en te ontoereikend lijkt.
Dat toveren kan jij net heel goed. Jij bent er een kei in. Telkens je gaat schuilen in die parallelle wereld van beelden en verhalen die je zelf aan elkaar droomt … Vaak woon je zelfs meer daar dan hier.
Alsof het echte leven elders is. Alsof het echte leven elders is.
Wij missen je dan. De verbondenheid met jou en alle mooie en minder mooie versies van jezelf. Ik wil je mijn hand reiken, maar kan je net niet raken. Je bent ver boven alles, ook boven jezelf. Daar zijn geen nachtmerries meer, geen boze gezichten en onleesbare ervaringen. Daar kan je (be)denken zonder vrees, en lucht zijn. Dat vooral, je kan er lucht zijn, fris, drijvend op een eigen ritme, zonder diepte, zonder zwaarte, zonder al dat moeten dat van jou een steen maakt.
Het leven is al zo een brok.
En brokkig voor jou.
Kon je toch gewoon maar gewoon zijn. En hier wonen bij ons. Altijd.